Cztery.

Nie. Nie… Nie, nie nie!

Biegła przed siebie, nie zatrzymując się, nie oglądając za siebie. Co rusz potrącała i popychała ludzi, nie widząc prawie nic przez potok łez, które wciąż i wciąż napływały. Bolesne ściskanie w gardle było jednak niczym. Biegła ile sił, aż rozbolało ją całe ciało. Oddech szorował jej gardło, pierś unosiła się w zrywanym oddechu a serce szarpało się jak wystraszony ptak. Akane biegła, chcąc zostawić za sobą wszystko, jakby od tego zależało jej życie. Bała się, że jeśli przestanie biec, przestanie czuć, że żyje. Myśli przelatywały jej przez głowę, jedna szybciej od drugiej, i nie mogła ich zatrzymać. Głuchy odgłos w uszach tłumił oburzone okrzyki ludzi, metaliczny smak krwi w ustach był wspomnieniem jednego z upadków, tak samo jak pulsujący ból zdartych kolan.  Nawet nie zauważyła, że wciąż ściska w dłoni ten świstek, na którym wypisane było czarno na białym, że nic już nie będzie takie jak wcześniej.

Nagły spazm rzucił ją na kolana. Teraz dopadło ją to, przed czym tak szaleńczo uciekała: prawdziwa histeria. Obłąkańczy wrzask wyrwał się z jej ust, raz po raz przechodząc w szloch. Ludzie nie reagowali; ich obojętność ją dusiła i rozjuszała jednocześnie. Szaleńczy skowyt wydobywający się z jej gardła był prawie jak wycie rannego wilka, ale nikt nie zwrócił na nią uwagi – kończyło się na kilku zniesmaczonych spojrzeniach.

Nie. To nie może być prawda. Nie! Nie teraz!

Płacz w tym wypadku jej nie oczyszczał, przeciwnie, nakręcała się jeszcze bardziej. To było szaleństwo, jakiego zwykle doświadczała osoba po drugiej stronie Dominatora. Ryczała i krzyczała, aż głos jej zachrypł, a oczy wyschły – wypłakała wszystkie łzy. Słońce już dawno zaszło. Ile tak leżała…?

- Pani Barwa to ciemny niebieski – usłyszała za sobą skrzeczący głos drona porządkowego. – Czy jest pani w stresującej sytuacji? Jeśli tak, mogę pani polecić terapię…

Akane nie pozwoliła mu dokończyć. Zerwała się z miejsca i zaczęła uciekać. Wcześniejszy bieg ją wykończył, więc teraz ledwo truchtała przed siebie, alarmując przy tym kolejne czujniki uliczne. Skręciła za róg i usiadła, opierając się o ścianę budynku. Zaraz warknęła i złapała się rękami za głowę.

Uspokój się… Jesteś na ulicy… Wycisz umysł… Ciemnoniebieski? Aż tak ze mną źle? Uspokój się… Jesteś Akane. Dasz radę. Wdech… Wydech… Rozjaśnij swoją Barwę… Spokojnie…

Przyszedł jej do głowy szalony sposób na uspokojenie. Nie zastanawiała się jednak długo. Z najbliższego sklepu wyszła z paczką mentolowych Forwardów i srebrną zapalniczką. Przez chwilę ważyła ją w dłoni, po czym z kieszeni wyjęła zmiętą kartkę papieru i przeczytała ją jeszcze raz.  Wyziębiła rozszalałe uczucia i beznamiętnie pstryknęła zapalniczką. Bez emocji patrzyła, jak ogień pożera kartkę, która wywróciła wszystko do góry nogami. Gdy został sam popiół, zapaliła papierosa i głęboko się zaciągnęła.

Nigdy nie lubiła smaku tytoniu, nawet z dodatkiem mentolu, ale teraz nie obchodziło jej już nic. Ogarnęło ją to zbawienne uczucie odrętwienia. Była teraz jak posąg. Mimo to wciąż czuła się okropnie. Paliła jednego papierosa za drugim; gdy spojrzała na piękne nocne niebo zakręciło jej się w głowie. Było jej niedobrze. Po szóstym miała dość, ale nie dała sobie szansy na wyjście z odrętwienia – zawinęła do najbliższego klubu. Chciała po prostu zapomnieć…

***

Kougami Shinya rzadko kiedy chodził do klubów; wcześniej nie mógł wychodzić z Biura, teraz nie chciał rzucać się w oczy. Powoli sączył whiskey i rozmyślał; nie wiedział, jakiej reakcji ma spodziewać się po wyjawieniu Akane prawdy o swoim powrocie. Przyjęła to spokojnie, nawet zbyt spokojnie…

Nagły hałas sprowadził go na ziemię; po drugiej stronie Sali długonoga brunetka tańczyła na stole, zrzucając z niego kieliszki. Jej audytorium entuzjastycznie krzyczało, słychać było gwizdy i krzyki w stylu „rozbieraj się!” Gdy obróciła się przodem do niego, Kougami z przerażeniem rozpoznał w niej Akane. Koszulę miała prowokacyjnie rozpiętą, twarz zarumienioną a wzrok nieobecny. Zerwał się z miejsca i  ściągnął ją ze stołu, ku niezadowoleniu widowni.

Była kompletnie zalana; głupawo chichotała i chwiała się na nogach. Pachniała wodą kwiatową, alkoholem, i ku zdziwieniu Kougamiego, papierosami. Przylgnęła do niego i zatrzepotała rzęsami.

- Kougami? Co ty tu… Nieważne – udało jej się wybełkotać. Potrząsnęła głową i przysunęła się jeszcze bliżej. – Zatańcz ze mną.

Kougami był tak zdezorientowany, że otrząsnął się dopiero na parkiecie, wśród wijących się ciał. Akane zaczęła się poruszać w rytm muzyki. Niesamowite, jak będąc tak pijanym można tak zmysłowo tańczyć? Atmosfera była napięta, Kougami czuł wlany w siebie Bourbon. Najdrobniejszy dotyk był jak wyładowanie elektryczne. Patrzył na nią oczarowany; przepiękne brązowe oczy śledziły każdy jego ruch. Dostrzegł rozmazany makijaż – musiała płakać. Zrozumiał aż za dużo.

- Wychodzimy – mruknął i pociągnął ją do wyjścia.

- Co… - nie zdążyła skończyć zdania, może nawet nie była w stanie. Wyciągnął ją na zewnątrz i ruszył w stronę jej domu.

- Hej… hik! Co ty robisz? – Nie doczekała się odpowiedzi. – Czemu zepsułeś mi zabawę? – Kougami nawet na nią nie spojrzał. Nie wiedział, ma być wściekły…? Skąd to się brało?  Czy ma w ogóle prawo? – Zostaw mnie! – Nie zareagował. Ogarniał go strach. Czy to reakcja na jego rewelacje? Czy była aż w takim szoku, że musiała nawalić się jak świnia? Nie, to teraz nieważne. Musiał zabrać ją do domu.

Chłodne nocnie powietrze nieco ją otrzeźwiło. Już nie wlókł jej za sobą, bo dotrzymywała mu kroku. Kougami nie patrzył na nią, usiłując się uspokoić. Nie miał pewności, ale co innego mogło doprowadzić ją do takiego stanu?

Zatoczyła się, a on ją podtrzymał.

- No, koleżanko, chyba muszę ci pomóc nawet wejść do domu…

- Dobrze – mruknęła i zachichotała. – Ale nie próbuj robić nic głupiego, pamiętaj, ja cię obserwuję – wybełkotała i zaczęła się śmiać. Kougami wywrócił oczami. Otworzył drzwi do mieszkania, wciągnął ją do środka i posadził na kanapie. Odsunął się, by wyjść, ale ona go złapała i z zadziwiającą siłą pociągnęła na kanapę obok siebie, prawie natychmiast się o niego opierając. Kougami westchnął.

- Akane… Naprawdę brak mi słów. Dlaczego? – Tylko nie mów, że przeze mnie, nie mów tego, błagam…

W odpowiedzi zaśmiała się i wystawiła język.

- Nic ci nie powiem – jej chichot przeszedł płynnie w szloch bez łez. Przytulił ją, a ona dygotała w jego ramionach, znowu krucha i bezradna. Nie wiedział, ile tak siedzieli, ale w końcu odsunęła się od niego i prawie natychmiast wywaliła się na podłogę.

- Czy… czy to przez to, co ci wczoraj powiedziałem? – Nie wiedzieć czemu, zaczął się jąkać. On, Shinya Kougami!

Parsknęła i popatrzyła na niego jak na głupka.

- Chciałbyś… Zbyt duże ego to wada, skarbie – nie do wiary, znowu się uśmiechała! Po alkoholu jej nastrój zmieniał się co chwila, aż ciężko było się zorientować. – Nie cały świat kręci się wokół ciebie, Ko… - Nagle przysunęła się do niego, jej twarz była kilka centymetrów od jego twarzy. – A może jednak? – Zmarszczyła czoło w parodii skupienia. Była zdecydowanie za blisko. Kougami czuł te trzy szklanki Bourbona, które obalił przy barze. Szumiało mu w głowie, myśli szalały, a Akane patrzyła na niego tymi wielkimi, czekoladowo brązowymi oczami. Nie… To nie powinno się dziać. To było nierealne…

Przekrzywiła głowę i w ciszy wpatrywała się w niego. Po chwili zmrużyła powieki i nachyliła się jeszcze niżej i wyszeptała mu do ucha:

- Kochaj się ze mną, Kougami.

Kurwa, co to miało być? Czy ona naprawdę to przed chwilą powiedziała? Co…? Jej głos, wibrujący i niezwykle głęboki, zdanie, które zdecydowanie nie powinno paść, nie teraz, nie tu, nie po tym, co jej powiedział. Był w kompletnym szoku. Co ja mam jej, do cholery, odpowiedzieć?

- Jesteś pewna? – Mruknął.

- A czy wyglądam, jakbym nie była?

Jeden szybki ruch i znalazła się pod nim, z rękami unieruchomionymi nad głową. Jej oczy się rozszerzyły, jak zawsze wtedy, gdy tracił nad sobą panowanie. Jej oddech przyspieszył, tak samo jak jego, ale patrzyła mu odważnie prosto w oczy. Pochylił się nad nią, niżej i niżej… Zastygł kilka centymetrów od jej twarzy. Chyba była bardzo niecierpliwa, bo uniosła głowę i wpiła się w jego wargi.

Krew uderzyła Kougamiemu do głowy, adrenalina zaczęła krążyć po ciele. Jej usta były takie miękkie, takie słodkie… W głowie miał pustkę, stracił kontrolę. Ich języki splatały się w namiętnym tańcu, jej ciało drżało, a jego ogarniało szaleństwo. Zawsze chciał to zrobić, odkąd Akane pod lalkowatą skorupą okazała się być niezwykle silną kobietą. Nie potrafił tego nazwać, ale miała w sobie coś niezwykle pociągającego. Starał się o niej nie myśleć, bo cholernie go to rozpraszało, ale teraz alkohol krążył w jego ciele, popychając go do rzeczy, których normalnie by w życiu nie zrobił.

Oderwał się od niej i podniósł na łokciach, patrząc na nią ze strachem. Co oni robili?

Owinęła go nogami w pasie.

- Czemu przerwałeś?

Pochylił się i mruknął jej do ucha:

- O nie, moja droga, tak się nie bawimy. Nie wykorzystasz mnie, by poczuć się lepiej. Wezmę cię, gdy będziesz tego całkowicie świadoma, skarbie.

Złapał ją i zaniósł do łóżka.

- Przeczysz swoim słowom, Ko – wyszeptała, rzucając mu spojrzenie spod półprzymkniętych powiek.

- A kto powiedział, że położę się z tobą? – Mruknął, przykrywając ją kołdrą. – Nie zazdroszczę ci. Jutro prawdopodobnie obudzi cię kac morderca, poza tym mamy do pogadania. Co to za palenie fajek? Cofamy się w psotne czasy liceum? – Pokręcił głową z niedowierzaniem. - Pogadamy jutro.

- Nie… Nie zostawiaj mnie… - wyszeptała i zasnęła, a on wyszedł.

Wyszło mi trochę przydługo, więc wydarzenia z poprzedniego dnia, a więc ich poprzednia niedokończona rozmowa, będą następnym razem. Wyjeżdżam, więc następny rozdział chyba dopiero w sierpniu, przepraszam...