Trzy.

Usiedli na kanapie w jej domu. To był widok wysoce nierealistyczny: Shinya Kougami siedzący na sofie w jej salonie, z nieodłącznym papierosem w kąciku ust.

- Zaproponujesz mi herbatę, czy dalej będziesz się na mnie gapić, pani inspektor? – Parsknął rozbawiony i uniósł brew. Akane może i umiałaby utrzymać twarz pokerzysty, ale zdradził ją rumieniec. Zaśmiała się krótko i odpowiedziała:

- Oj, Ko. O czym my mówimy? Ty nie pijesz herbaty – uśmiechnęła się słodko i zmarszczyła nos. – Poza tym, zgaś tą fajkę. Nie cierpię tego smrodu, a ty zadymisz mi cały dom.

Rzucił jej długie spojrzenie, po czym zaciągnął się i wypuścił dym prosto w jej twarz.

- Coś ci nie pasuje, pani inspektor? Przed chwilą ci to nie przeszkadzało, gdy z taką czułością się do mnie tuliłaś…

Twarz Akane zrobiła się czerwona. Bezczelny głupek! Mimo, że jest już dawno dorosły, wciąż zachowuje się jak dziecko. Przewróciła oczami.

- Dobra, spal do końca. Napijesz się herbaty?

Kougami zaczął się śmiać.

- Zmiana tematu, pani inspektor? Muszę przyznać, całkiem zręczna, ale to chyba znaczy, że trafiłem w sedno, prawda?

Akane brakło słów. Doprawdy, co z nim jest nie tak? Trzepnęła go w ramię i zabrała mu papierosa, po czym szybko go zgasiła.

- Nie, to nie. Nie dostaniesz nic do picia – oznajmiła przesłodzonym tonem i otworzyła okno.

- Zły pomysł – Akane aż sapnęła ze zdziwienia, gdy złapał ją za rękę i z powrotem zamknął okno. – Nie chcemy przecież, żeby ktoś podsłuchał naszą rozmowę.

- Podsłuchał? Żartujesz, prawda? Jesteśmy na dziesiątym piętrze wieżowca!

Jego twarz znalazła się nagle parę centymetrów od jej twarzy. W niebieskich oczach Kougamiego nie było widać ani krztyny wcześniejszego rozbawienia; były aż przerażająco poważne.

- Zapamiętaj to sobie, Akane, jeśli chcesz tu przeżyć: po pierwsze, zawsze zakładaj najgorsze, potem najwyżej doznasz miłej niespodzianki. Po drugie: ściany mają uszy. Zrozumiałaś?

-T… Tak – wyjąkała zszokowana Akane. Przed sobą miała Kougamiego, bezlitosnego Egzekutora. Tego, który wykonywał wyroki nie patrząc na nic. Pies myśliwski, jak nazwał go Ginoza. W dodatku, spuszczony ze smyczy.

Chyba dostrzegł wyraz jej twarzy, bo puścił ją i odsunął się. Wrócił na swoje miejsce na kanapie i rozluźnił się. Akane ruszyła do barku stojącego w kącie.

- Pani inspektor? – Nie do wiary, znów wydawał się rozbawiony! Uniósł brew i patrzył, jak wyciąga butelkę Jacka Danielsa i dwie szklanki.  – Whiskey? W życiu nie spodziewałbym się tego po pani.

Akane uniosła brwi.

- Wolałbyś wódkę?

Był to jeden z nielicznych momentów, gdy Kougamiemu brakło słów. Po prostu na nią patrzył.

- Sporo się zmieniło, Kougami. Już ci to mówiłam – mruknęła, napełniając szklanki. – Po prostu coś czuję, że nie przetrzymam tego na trzeźwo.

Pokręcił głową z niedowierzaniem.

- To naprawdę ty, Akane? Nie poznaję cię.

Zachichotała i uniosła szklankę.

- Za twój powrót, Kougami – i nie czekając na jego reakcję, wychyliła do dna. Swego czasu spędziła przy kieliszku niejeden wieczór, tak bardzo tęskniła… Od alkoholizmu uchroniła ją jedna ze spraw, gdzie pijany mężczyzna terroryzował swoją rodzinę. To pomogło jej się otrząsnąć. Jednak nie była już nowicjuszką, jeśli chodziło o picie.

Kougami patrzył na nią oczami wielkimi jak spodki.

- Tsunemori, ty… - nie potrafił skończyć zdania.

-Ćśśś… Pij. Nie czas na kazania. Masz mi chyba sporo do powiedzenia, prawda?